کارن خاچانف، غول جدید دنیای تنیس - مجله همراهان

او کمتر از یک هفته است که به جوان اول تنیس جهان بدل شده. شهرتی ناگهانی که بعد از یک نمایش درخشان برابر نواک جوکوویچ، مرد شماره یک جهان، نصیبش شد.

خاچانُف بیست و دو ساله در فینالِ مسترز پاریس، مچ کسی را خواباند که به مرد آهنی تنیس معروف است. با این پیروزی خاچانف ناگهان با هفت رده صعود، به مرد شماره یازده تنیس جهان تبدیل شد.

او حریفی را برد که در سی و یک سالگی در اوج قدرت، آماده جشن دریافت پنجمین قهرمانی اش در این مسابقات بود.

جوکو در چهار ماه گذشته، مثل یک آدم آهنی واقعی به آسانی حریفانش را کنار زده بود و درست یک روز پیش از بازی فینال، راجر فدرر، استاد بزرگ تنیس را در نیمه نهایی تسلیم نموده بود.

او اما با وجود پیروزی در بیست و دو مسابقه متوالی، حریف خاچانف جسور در بازی فینال نشد و قهرمانی را به حریف جوانش پیشکش کرد.

با این نتیجه در حقیقت یک ستاره در جمع بزرگان تنیس، به دنیا آمد. او نه فقط با کسب اولین قهرمانی اش در یک تورنمنت مسترز هزار امتیازی، ناگهان سری میان سرها درآورد که اهل فن را به آینده تنیس دلگرم تر کرد.

طرفدارانش امیدوارند او نه فقط پس از سال ها تنیس روسیه را سربلند و افتخارات تنیس باز بازنشسته ای مثل مارات سافین را تکرار کند، که انحصار قدرت بزرگانی مثل جوکوویچ، نادال و فدرر را بشکند.

در چهارده سال گذشته، با قهرمانی های متعدد این سه تنیس باز پرطرفدار، فرصت زیادی برای عرض اندام بقیه، به دست نیامده.

به جز اندی ماری بریتانیایی و استن واورینکای سوئیسی، که گاهی این سه نفر را به چالش کشیده اند، جوان ترها به ندرت توانسته اند خودنمایی نمایند.

در این مدت قهرمانی های راجر فدرر در گرند اسلم ها به عدد بیست رسیده و او با سی و هفت سال سن، هنوز به فکر قهرمانی های تازه است.

رافائل نادال سی و دو ساله با هفده گرنداسلم، با انگیزه یک جوان تازه کار به فکر رسیدن به رکورد فدرر است.

نواک جوکوویچ سی و یک ساله هم که تازه بعد از دو سال تلخ، فرم مطلوبش را پیدا نموده، با سرعت تمام در حال نزدیک شدن به این دو غول بزرگ تنیس است و در حال حاضر چهارده گرنداسلم فتح نموده.

ظاهر قضیه این است که این سه نفر برای سال 2019 هم خواب های زیادی دیده اند و هیچ کدام خیال کوتاه آمدن ندارند. این که این سه نفر در اوج آمادگی باشند، اتفاق بدی برای ورزش تنیس نیست.

در ده سال گذشته این سه نفر از محبوب ترین ورزشکاران جهان بوده اند و در دهه گذشته باعث رونق بیشتر بازار تنیس شده اند، اما کارشناسان ظاهراْ نگران این هستند که بعد از آنها هیچ تنیس بازی نتواند جای خالی آنها را پر کند و ورزش حرفه ای تنیس در بالاترین سطح دچار خلا گردد.

آمار و ارقام شبکه های تلویزیونی نشان می دهد که تعداد بیننده هایی که مسابقات میان این سه نفر را می بینند، بسیار بیشتر از مسابقاتی است که فقط یک نفر از آن ها در زمین مسابقه است.

این وضعیت برای دیدارهایی که حتی یکی از این سه نفر هم در میدان نیست، بسیار بدتر و دلسرد نماینده تر است.

برای مثال شبکه سی.بی.اِس آمریکا، اعلام نموده که فینال اوپن آمریکا در سال 2014 بین مارین چیلیچ و کی نیشیکوری، کم ترین شمار بیننده برای این مسابقه در پنجاه سال گذشته را داشته.

همین نکته است که بسیاری نگران روزهای بعد از خداحافظی این نسل طلایی هستند و به خاطر همین نکته است که کارشناس ها از ظهور پدیده هایی مثل همین کارن خاچانف استقبال می نمایند.

مشکل دیگر اینجاست که ستاره های دیگر مثل ماری سی و یک ساله و واورینکای سی و سه ساله، بشدت دست به گریبان آسیب دیدگی های متعدد هستند و مدتهاست که نمی توانند به شرایط ایده ال برگردند.

شاید اگر خوش بینی بیشتری به آینده این دو تنیس باز بود، الان دست اندرکاران تنیس حرفه ای، نگرانی کمتری داشتند.

اگر کارِن خاچانُف را که الان مرد شماره یازده جهانست کنار بگذاریم، باید گفت در جمع ده تنیس باز برتر فعلی، فقط سه نفر، آلکساندر زِورِف آلمانی، گریگور دیمیتروف بلغاری و دومنیک تیم اتریشی، زیر سی سال هستند.

این مسئله، میانگین سنی جمع ده نفر برتر را به 29 سال و 8 ماه رسانده که در چهل سال گذشته بی سابقه است.

در این جمع فقط یک نفر و آن زورف است که نسبت به بقیه شانس بیشتری برای قهرمانی در گرنداسلم های آینده دارد.

اما نه او و نه باقی تنیس بازان جوانی که به آنها امید زیادی بسته شده، به ندرت می توانند فدرر 37 ساله و نادال 33 ساله و طبیعتاً جوکوویچ 32 ساله را به دردسر بیاندازند.

مدتهاست وقتی این سه نفر با تنیس بازان کم سن و سال تر بازی می نمایند، این جوان ها هستند که در میانه مسابقه، نفس شان به شماره می افتد و زود تسلیم می شوند.

الان تماشای تنیس باز جوانی که جلوی فدرر، نادال و جوکوویچ، نفس بریده و درمانده در انتظار سرانجام مسابقه است، اتفاقی کاملاُ عادی است.

برای همین در حال حاضر عجیب نیست که می بینیم نه فقط همه قهرمانان گرنداسلم در سال 2018 که هفت نفر از هشت فینالیست این مسابقات، همگی بالای سی سال بودند.

تنها مورد استثنا، دومنیک تیم در فینال اوپن فرانسه بود که مغلوب رافائل نادال شد.

اگر به خاطر بیاوریم که نادال برای اولین بار در نوزده سالگی، جوکوویچ در 21 سالگی، فدرر در 22 سالگی و سال ها پیش از آن بوریس بکر در 17 سالگی، برای اولین بار قهرمان گرنداسلم شدند، می توان پی برد که چرا کارشناسان منتظرند هر چه زودتر نشانه ای از نسل نوی تنیس برای ثبت یک قهرمانی در مسابقات گرنداسلم ببینند.

شاید برای همین است که جهانی تنیس از تولد پدیده های جوانی مثل کارن خاچانُف به این اندازه ذوق زده شده است.