فیلم سازی با دغدغه مهاجرت - مجله همراهان

فعالیت هنری را از سال 88 با فیلم هایی آماتور برای آزمون و خطا تجربه کرد. اولین فیلم حرفه ای را در سال 91 با نام 5 کلمه بیشتر ساخت که تنها نماینده ایران در دوره 54 جشنواره بیل باعوبود و جشنواره تری سیتیز آمریکا بود و نامزد دریافت بهترین فیلم اورجینال شد.

• چه مساله ای باعث شد که فیلمساز شوید؟

از دوران کودکی همواره با خانواده به سینما می رفتم و یکی از عادت های همیشگی ما بود. البته 2 سینما در زاهدان بود؛ سینما مهربان و سینما فرهنگ که ما از مشتری های همیشگی آنها بودیم. مادرم مشوق من و بعد از فوت پدر همواره حامی بود. زمانی که فیلمسازی را برگزیدم و در این رشته پذیرفته شدم، به کرج مهاجرت کردیم. فیلم دست های آلوده سیروس الوند برای من بسیار تاثیرگذار بود و آواز قو هم از فیلم هایی بود که برای من جذابیت ایجاد کرد.

• چه مواردی از دغدغه های اصلی شما در انتخاب سوژه های فیلمسازی است؟

بی شک دغدغه ها بسیار است، اما بحث مهاجرت و فرار مغزها که دغدغه بسیاری از افراد است، از اولین موضوع هایی بود که در فیلمنامه های من رنگ گرفت و مرا به سوی ساخت فیلم هایی در همین زمینه سوق داد و فیلم 5 کلمه بیشتر ساخته شد. فیلم مشترکی نیز با حسین فلاح آبادی یکی از دوستانم به نام من یک اسب هستم ساختم که در جشنواره انجمن سینمای جوانان خیلی مطرح شد. در جشنواره دهلی هند، هنر دانشجویی فلوریدای آمریکا، جشنواره اندروم لهستان و بسیاری از جشنواره های دیگر حضور داشت و جایزه بهترین کارگردانی دوم را از جشنواره هانگ روی چین و رادیوتلویزیون چین گرفت.

• جدیدترین کارتان با چه موضوعی است؟

اخیرا کار مشترکی به نام جایی در میان گاوها را با بازی فرید سجادی حسینی، وحید نفر و علیرضا مهران و همکاری حسین فلاح آبادی به پایان رساندیم که اشاره به پولشویی و مسائل و فساد اقتصادی در کشور دارد. این فیلم 15 دقیقه ای پخش دنیای و داخلی را پیش رو دارد.

• با چه چالش هایی در این شغل روبرو هستید؟

فیلمسازهای جوان چالش های بسیار زیادی دارند. اصلی ترین و پررنگ ترین آن، نگاهی است که معمولا از دور وجود دارد و آن این است که افرادی که زندگی خوبی دارند و مرفه هستند، فیلمساز، بازیگر و یا هر حرفه ای مرتبط با سینما را برمی گزینند. اما برای من واقعیت این بود که در شرایط سخت اقتصادی و فراوریی هر 3 فیلمم ساخته شد. متاسفانه غیر از انجمن سینمای جوانان که سردمدار حمایت از فیلمسازان جوان است، حمایت بیشتری از فیلمسازان نمی گردد. چالش دیگر، گران بودن این حرفه است. فیلم آخری که ساختیم حدود 50 میلیون تومان برایمان هزینه داشت. هزینه ای که با عشق پرداختیم و از هیچ ارگان و سازمانی مبلغی دریافت نکردیم.

پیدا کردن لوکیشن، انتخاب و راهنمایی بازیگر، دکوپاژ کردن، مرحله فیلمنامه نویسی و مراحل پیش فراوری و پس فراوری از مراحلی است که بر شانه های هر کارگردانی سنگینی می نماید و سختی بعدی پخش فیلم در جشنواره های داخلی و خارجی است. درست مثل مراحل رشد فرزند تا بالغ شدنش است. موسسه های خصوصی و غیرخصوصی در کشور وجود دارند که رسالت مشخصی ندارند و یا از افراد مشخصی حمایت می نمایند و واقعیت این است که هیچ مسئولیتی هم در قبال فیلمسازان جوان که با عشق به این حوزه وارد شده اند ندارند و هنوز به این درک نرسیده اند. در واقع ماهیت و اهمیت هنر درک نشده است. زبان هنر یکی از بهترین راه ها برای بیان خواسته هاست و همواره هم تاثیرگذار بوده است. در فستیوال های خارج از کشور که ما شرکت کردیم و تصویر درستی از ایران نداشتند، بعد از دیدن فیلم ها و آثار به دریافت درستی از ایران رسیدند. در مسائل داخلی بسیاری از ارگان های دولتی یا نیمه خصوصی هنوز به این دریافت نرسیده اند که فیلمسازی چقدر می تواند به بیان اهدافشان یاری برساند.

• اگر به گذشته برگردید، باز هم همین راستا را برمی گزینید؟

قطعا همین راه را انتخاب می کنم، اما با اصلاحاتی که انجام می دهم بی شک راستا را بهتر طی می کنم.

• از خاطره های خوب و بدتان بگویید.

فشار بالای کار و حال بدی که در روزهای پس از دوبار قطعی نشدن حامی اقتصادی برای ساخت فیلم بر من غالب شد غیر قابل وصف بود؛ به حدی طاقت فرسا بود که توان حرکت نداشتم و مرا تا خانه رساندند. اما خاطرات ماندگاری که هم خوب و هم بد است، خداحافظی با دوستانی است که در روند یک فیلم کنار هم بودیم. اما همکاری با فرید سجادی از بهترین تجربیات و خاطراتم بود و البته یکی از بدترین خاطراتم سکانس سیلی خوردن یکی از بازیکنان خانم توسط همسرش بود که 8 بار تکرار شد تا به نتیجه قطعی برسیم.

• چه تفاوتی بین انجمن و دانشگاه در حوزه فیلمسازی دریافتید؟

در اصل هر 2 در جهت اعتلای سطح آگاهی جوانان گام برمی دارند، اما در دانشگاه تنها به تئوری توجه می گردد. در سینمای جوان فراتر از این موضوع، آموختن همان تئوری ها در وادی آزمون و خطا و در عمل برای جوانان انجام می گردد.

• توصیه به جوان های علاقه مند

محمدعلی حسینی فیلم ساز البرزنشین می گوید: اگر بخواهم توصیه ای پررنگ و پرتاکید داشته باشم، باید بگویم صبر نکته اصلی است و نکته بعدی بالا بردن آگاهی و ضریب آگاهی، افزایش مطالعه و دیدن فیلم های متعدد ایرانی و خارجی است. باید درک بالایی از محیط پیرامون داشت و پیش از همه اینها باید بدانی که چه می خواهی. کسی که قرار است فیلمساز باشد، مهم است که چه دنیا بینی ای را به مخاطب انتقال می دهد.

خروجی های دانشگاه در رشته فیلمسازی تا ترم چهارم حدود 30 درصد ریزش می نمایند، اما آنهایی که راست قامتند و در راستا باقی می مانند در پایان به موفقیت می رسند. تنها 5 تا 10 درصد هستند که به ساخت فیلم های کوتاه و بلند مبادرت می ورزند. مهم این است که جوان ها بدانند دنبال چه هستند. از خیلی خوشی ها و تفریحات باید گذشت و در تنهایی فیلمنامه نوشت. مشاوره های زیادی در این حوزه از افراد باتجربه یاری می نماید تا فرد به بهترین راستا راهنمایی گردد. در نهایت فیلمسازی به شدت گران است و باید محیط اطراف را دقیق تر بنگری و در دل افراد جامعه زندگی کنی تا بتوانی از تجربه ها و داستان های زندگی شان فیلم بسازی.