ویتیلیگو، بیماری پوستی عجیب و غریب چیست؟ - مجله همراهان

به گزارش خبرنگاران به نقل از healthline، این بیماری زمانی رخ می دهد که سلول های مسئول رنگ پوست، از بین می روند. این سلول ها که ملانوسیت نامیده می شوند، دیگر رنگدانه یا ملانین پوست را فراوری نمی نمایند و باعث می شوند مناطقی از پوست بی رنگ یا سفید شوند.

مناطقی از بدن بیشتر در خطر این بیماری قرار دارند:

نواحی در معرض آفتاب مانند دست ها، پاها، بازو ها و صورت

داخل دهان یا سایر غشا های مخاطی

سوراخ های بینی

اندام تناسلی

پشت چشم

درون سیستم شنوایی گوش

اگر نواحی درگیر مو داشته باشند، ممکن است مو های آن ناحیه به مرور خاکستری یا سفید شوند.

علائم ویتیلیگو چیست؟

1. لکه های سفید روی پوست

2. سفید شدن زودرس موها، ابروها، مو های صورت یا مژه ها

3. از دست دادن رنگدانه در غشا های مخاطی، از جمله پوشش داخلی بینی و لب ها

یک مطالعه در سال 2016 نشان داد که 75 درصد افراد مبتلا به ویتیلیگو، رنگدانه های دست و صورت خود را از دست می دهند. سایر نواحی رایج، پوست زیر بازو و اطراف کشاله ران هستند.

با این حال، نواحی خاصی که تحت تأثیر قرار می گیرند ممکن است بسته به نوع ویتیلیگو متفاوت باشد.

بر اساس یک آنالیز در سال 2020، انواع ویتیلیگو عبارتند از:

ویتیلیگوی جهانی، این نوع ویتیلیگو بیشتر سطوح پوست را درگیر می نماید و در واقع بیشتر بدن فرد بیمار، سفید است.

ویتیلیگو سگمنتال، لکه های سفید در یک طرف بدن ظاهر می شوند.

ویتیلیگوی عمومی، لکه های سفید گسترده به طور متقارن در دو طرف بدن ظاهر می شوند. این رایج ترین الگو است و می تواند سلول های رنگدانه در هر نقطه از بدن را تحت تاثیر قرار دهد.

ویتیلیگوی کانونی، لکه ها کوچک تر هستند و فقط در چند ناحیه از بدن ایجاد می شوند.

ویتیلیگو آکروفسیال، این شکل از بیماری عمدتاً صورت، دست ها و گاهی پا ها را درگیر می نماید.

چه چیزی خطر ابتلا به ویتیلیگو را افزایش می دهد؟

بسیاری از افراد مبتلا به ویتیلیگو سابقه خانوادگی این اختلال را ندارند. با این حال، پژوهش نشان داد که سابقه خانوادگی ویتیلیگو یا سایر بیماری های خودایمنی می تواند تا حدی خطر ابتلا را افزایش دهد.

یکی دیگر از عوامل خطر ممکن است داشتن ژن های مرتبط با ویتیلیگو از جمله NLRP1 و PTPN22 باشد.

بیشتر محققان بر این باورند که ویتیلیگو یک اختلال خود ایمنی است، زیرا بدن شما به سلول های خودی حمله و آن ها را بیگانه تلقی می نماید.

یک مطالعه در سال 2016 نشان داد که حدود 20 درصد از افراد مبتلا، یک اختلال خود ایمنی دیگر نیز دارند.

در نتیجه بسیاری از بیماری های خود ایمنی ممکن است با ویتیلیگو مرتبط باشند، از جمله:

تیروئیدیت، ناشی از عملکرد نامناسب تیروئید

لوپوس

پسوریازیس

آلوپسی یا طاسی

دیابت نوع 1

کم خونی، ناتوانی در جذب ویتامین B12

بیماری آدیسون

روماتیسم مفصلی

اسکلرودرمی، اختلال در بافت همبند بدن

بعضی از متخصصان بعلاوه معتقدند که ویتیلیگو پس از موارد زیر ظاهر می گردد:

آفتاب سوختگی شدید

قرار گرفتن زیاد در معرض سموم و مواد شیمیایی

داشتن استرس افراطی

عوارض ویتیلیگو چیست؟

اثر فیزیکی اولیه این است که فرد بیمار به علت از دست دادن رنگدانه پوستش، در معرض خطر آفتاب سوختگی واقع شده است. بهتر است برای در امان ماندن از اشعه خورشید، از کرم ضد آفتاب با (SPF) 30 یا بالاتر بهره ببرید.

تحقیقات نشان می دهد که ویتیلیگو می تواند اثرات روانی قابل توجهی مانند افسردگی و اضطراب نیز ایجاد کند.

درمان ویتیلیگو چیست؟

1. کرم های موضعی، از جمله کورتیکواستروئید ها و مهارنماینده های کلسینورین (کرم های ضد التهاب)، می توانند یاری نمایند تا پیشرفت بیماری در مراحل اولیه متوقف گردد. عوارض جانبی این کرم ها می تواند شامل آتروفی پوست، رشد مو های زائد و تحریک پوست باشد.

2. پزشک بعلاوه ممکن است، دارو های خوراکی مانند استروئید ها را تجویز کند.

3. نور درمانی، بعضی از پزشکان کرم تجویز شده را روی پوست بیمار می مالند، سپس فرد مبتلا را در معرض نور UVA قرار می دهند تا دارو ها را فعال کند، که این ترکیب درمانی به بازگرداندن رنگ به پوست یاری می نماید. پس از آن، باید قرار گرفتن در معرض نور خورشید را به حداقل برسانید و از عینک آفتابی بهره ببرید. نور درمانی، عوارض جانبی دارد که می تواند شامل آفتاب سوختگی، تهوع، خارش و هایپرپیگمانتاسیون باشد.

4. دپیگمانتاسیون، اگر بیش از 50 درصد از بدن تحت تأثیر بیماری قرار گرفته باشد، ممکن است پزشک برطرف رنگدانه را توصیه کند. این اغلب زمانی یک راهکار است که درمان های بازگشت رنگدانه به پوست شکست خورده باشد. دپیگمانتاسیون بر محو شدن بقیه پوست تمرکز دارد تا با مناطقی که رنگ از دست داده اند مطابقت داشته باشد.

طبق دستور پزشک از دارویی مانند مونوبنزون استفاده خواهید کرد. اگرچه ممکن است این درمان 2 سال طول بکشد تا موثر باشد، اما دائمی است.