معروف ترین خیابان های غذای ایران کجاست؟ - مجله همراهان

به گزارش همشهری، غذا های خیابانی همواره هواداران خود را داشته است. هنوز هم افرادی دوره گرد یا به اصطلاح دستفروش هستند تا غذا ها و نوشیدنی های مختلف را در خیابان به فروش برسانند مانند لبوفروشان و باقلی فروشان که در بیشتر شهر های ایران مشغول فعالیت هستند.

معمولا این دکه های سیار مواد غذایی خود را با وسایل حمل و نقل قابل حمل مانند گاری یا خودرو هایی مخصوص ارائه می نمایند. علت پرطرفدار بودن غذا های خیابانی هم بیشتر به علت مقرون به صرفه تر بودن آنهاست.

در کشور این غذا های خیابانی تنوع خاصی دارد. بعضی از این غذا ها آنقدر خوشمزه هستند که در شهر های مختلف نیز راه یافته اند. مانند سمبوسه یا سنبوسه آبادانی که یکی از معروف ترین غذا های خیابانی است. فلافل اهوازی و آبادانی هم معروفیت بسیاری دارد که به صورت ساندویچ با مخلفات متنوعی مانند خیار شور، گوجه فرنگی و ... به فروش می رسد.

اگر شما به ارومیه نیز سفر نموده باشید حتما با وانت بار هایی که در کابین خود یئر آلما آماده می نمایند روبرو شده اید. یئر آلما معروف ترین غذای خیابانی ارومیه است و ساندویچی است که با سیب زمینی کبابی شده یا آبپز، تخم مرغ آبپز، سبزی خوردن و کره آب شده تهیه می گردد.

انواع آش، سوسیس بندری، جگر، باقالی و لبو، ذرت یا شیربلال، جغوربغور و ... نیز سایر غذا هایی هستند که به وسیله دکه های سیار در خیابان سرو می گردد.

معروف ترین خیابان های غذای ایران

در بعضی نقاط کشور نیز بعضی خیابان ها به خیابان غذا معروفیت دارند. مثلا در تهران خیابان سی تیر یکی از برترین مکان های گردشگری برای افرادی است که علاقه به غذا دارند. این خیابان پر از غذا های متنوع و فست فود های خوشمزه است که می توان این غذا ها را از دکه های رنگی سیار تهیه کرد و در پیاده رو هایی که در آن ها میز و صندلی چیده شده است میل کرد.

خیابان سی تیر در تهران

خیابان غذای اهواز نیز به خیابان لشکرآباد معروف است. در این خیابان ده ها دکه فلافل فروشی در کنار دکه های عرضه سمبوسه، حمص و کبه مشغول فعالیتند.

اگر اهل سفر و برای صرف شام به این خیابان رفته باشید شور و هیجان لشکرآباد را حس نموده اید. خیابانی که با بوی فلافل تازه و ازدحام آدم هایی که مشغول پرکردن مخلفات ساندویچشان هستند شبی به یاد ماندنی را در خاطر مسافران می سازد.

فلافل فروشی خیابان لشکرآباد اهواز

سابقه بساط داری سیار غذا در ایران

بساط داری سیار غذا در ایران سابقه ای طولانی دارد. به عنوان نمونه در کتاب آشپز و آشپزخانه علی بلوکباشی آمده است:

فروش نان به وسیله دوره گردی در زمان قاجار

خوراک پـزهـا و غـذا فـروش های دوره گـردی هـم بـودنـد کـه دکـان و جای ثابت و مشخصی نداشتند و معمولا بساط خوراک پزی شان را در محل های تجمع مردم و مراکز کارگری پهن می کردند. این پزنده ها و غذافروش های بساطی سیار، در بیشتر شهر های ایران، به ویژه تهران و اصفهان پراکنده بودند و دسته جگرکی ها، سیراب شیردانی ها، جغور بغوری ها، کبابی ها، چلوفروش ها، کوفته فروش ها، عدسی فروش ها، آش فروش ها، باقلافروش ها، سنگینک فروش ها، ماهی فروش ها، لبوفروش ها و مانند آن ها را تشکیل می دادند. در اعلان بلدیه در 1307 شمسی این نوع مشاغل سیار که با دوره گردی یا اقامت در مقابل دکاکین نانوایی کسب معاش می کردند، رسماً ممنوع شد (روزنامه اطلاعات، 4)، لیکن بساط داران غذافروش همچنان به کار خود ادامه دادند و امروزه نیز در همه شهر ها فعالند.

یکی از خوراک های سالم و خوشمزه پرطرفدار در میان مردم، به ویژه فقرا، خوراک عدسی بوده است. پختن و عمل آوردن عدسی مهارت بسیار می خواست. تحویلدار در جغرافیای اصفهان، علم پختن عدس را در اصفهان، منحصر به یک خانواده می دانست که این هنر پشت به پشت در میان اعضای آن شده بود و از آن نان خورده بودند. به گفته او، دیگران هرچه کوشیدند تا چنین طبخی را به بازار عرضه نمایند، نتوانستند که یک خوراک عدسی به این خوبی و خوش لعابی دربیاورند.

یکی از اعضای همین خانواده اصفهانی نیز به تهران رفت و پختن آن را در این شهر رواج داد. پختن و خوردن عدسی بیشتر در هوای فصول سرد رواج دارد. عدس پز ها و عدسی فروش ها، عدس پخته را در دیگ هایی می ریزند و در کوچه و گذرها، دوره می گردانند (تحویلدار، 120)، یا در مکانی مشخص، به ویژه روبه روی نانوایی ها بساط پهن می نمایند و آن را به مشتری می فروشند.